Τι όνειρο είδε ο DeMaio και αποφάσισε να παίξουν οι Manowar τρεις μέρες στη Θεσσαλονίκη, είναι άγνωστο. Εγώ πάντως ευτύχησα να παρευρεθώ την τρίτη από αυτές.
Και γράφω ευτύχησα γιατί μιλάμε για ένα πραγματικά πολύ καλό live. Τόσο η μπάντα, όσο και γενικά η όλη φάση ήταν αντάξια των ύμνων που έχει γράψει το συγκρότημα. 23 τραγούδια, 2 ώρες και 20 λεπτά δεν το κάνει ούτε η πιο άγνωστη μπάντα. Μας τίμησαν και τους τιμήσαμε: όλοι όσοι ήταν μέσα στο (μικρό για τα δεδομένά τους) club τραγούδησαν, φώναξαν, χτυπήθηκαν, πορώθηκαν.
Στα top σίγουρα η φωνή του Adams. Από όσους έχω δει, είναι ο μόνος μαζί τον μακαρίτη Dio που η φωνή του είναι αντάξια του ονόματος του σήμερα. Την προσέχει όπως φαίνεται καθώς ξέχεσε έναν τύπο που κάπνιζε. Στα top και ότι κάθε βραδιά άλλαζαν το playlist τους. Άμα έχεις τα κότσια το κάνεις...
Άμα έβρισκα κάτι στραβό θα έλεγα τους τύπους που έκοβαν βόλτες στο πλήθος και έλεγαν σε όποιον είχε κινητό να το μαζέψει. Ε και ότι δεν έπαιξαν το παίρνω-τη-σπάθα-και-ορμάω-στους-εχθρούς Blood of My Enemies..
From a battle I've come
To a battle I ride
Blazing up to the sky
Chains of fate
Hold a fiery stride
I'll see you again when I die
To a battle I ride
Blazing up to the sky
Chains of fate
Hold a fiery stride
I'll see you again when I die
2 σχόλια:
Έχεις δίκιο, το σκέφτηκα και εγώ αυτό. Μόνο ο Dio είχε τις ψηλές νότες, ούτε καν ο Dickinson δεν τις πιάνει πια.
Hiiiiiggggh and miiighhhtyyy alloooooneee wee arreeee kiiings \m/
Νικ...για τον Dickinson θα διαφωνήσω...
Δημοσίευση σχολίου