Όταν πρωτοήρθα σε επαφή με τους Slipknot, μου φάνηκαν πολύ nu metal και έτρωγαν προώθηση από τα περιοδικά. Σε έναν χώρο που το underground είναι παράσημο, αυτά ήταν φάουλ. Μετά από κάποιο καιρό και ενώ μπήκε και ο Nick στη σκατοφάση του metal μου έβαζε με το ζόρι να δω το live τους Disasterpieces (ως γνωστόν είναι μεγάλος καταπιεστής :@). Τότε ήταν που μου φαινόταν ότι ήταν μόνο θόρυβος. Τραγικό να το λέει αυτό ένας μεταλάς (μόνο από τα χρόνια που ακούω πλέον έχει κολλήσει ο χαρακτηρισμός). Κάτι ανάλογο είχε γίνει όταν εγώ προσπαθούσα να χώσω το Nick στη φάση των Pantera βάζοντας τον να ακούσει το live τους. Αλλά ο άνθρωπος τότε ήταν πολύ φρέσκος στα σκληρά (ακούσματα) και λογικό ήταν να μη του κάνουν κλικ. (Κανόνας που προκύπτει: μη βάζετε σε κάποιον να ακούσει live κάτι για μπει στη φάση).
Την κατάσταση άλλαξε το Vol.3. Η αλήθεια ότι για μένα εκεί ξεκινάνε και τελειώνουν οι Slipknot. Ίσως γιατί είναι τόσο καλό που μου φτάνει. Ίσως γιατί οι άλλοι δίσκοι δεν είναι τόσο καλοί (στα αυτιά μου). Αμερικάνικο σύγχρονο metal για να ξεσπάσει κάποιος αλλά και με δόσεις μελωδίας ώρες-ώρες (δες Vermillion).
Δεν ξέρω αν θα συνεχίσουν αλλά βοήθησαν να εξελιχθεί και να ανοιχτεί ο ήχος και να μη μείνουμε στα γνωστά και καρακλασσικά συγκροτήματα. Μόνο για αυτό αξίζουν ένα respect.
3 σχόλια:
Πωπω θυμάμαι όταν προσπαθούσα να ακούσω το live Pantera! :p Δε βοηθούσε και ο εντελώς ξερακιανός ήχος βέβαια, αλλά μετά μια μέρα στο λεωφορείο, μέσα στον κόσμο και τη ζέστη "κλικ¨" fiiiveeee miiinuuuuuuutessss aloooooneeee! \m/
Συμφωνώ για τους Slipknot, οι άλλοι δίσκοι τους δεν είναι τόσο καλοί (έως και αδιάφοροι θα έλεγα). Τώρα με τους Stone Sour και τους Revolver άντε να βρει χρόνο ο Taylor...
Αυτά είναι... Κι εμένα προσπαθούσε ένας κολλητός να με χώσει τους Slipknot με το συγκεκριμένο άλμπουμ, τα κατάφερε για λίγο αλλά την έκανα μ' ελαφρά πηδηματάκια!
όπως θα λεγε και ο Nick "τα γιόμωσες" :P
Δημοσίευση σχολίου